برپایى سوگوارى توسط کفار

 یکى از روحانیون که براى سفر تبلیغى به هند رفته بود، به روستایى مى رود که پیش تر نام آن را شنیده بود ولى از وضعیت آن آگاهى دقیق نداشت. در آن روستا مجلس عزادارى سالار شهیدان در حسینیه اى ــ که آن را سیاه پوش کرده بودند ــ بر پا بود. مردم روستا از این که آن مرد روحانى در ایام عزاى سیدالشهدا علیه السلام به روستاى شان آمده بود و براى شان سخنرانى مى کرد خشنود بودند. چون هنگام اذان شد، آن روحانى متوجه شد در حسینیه اذان نگفتند. علت را که جویا شد فهمید آنان نه با اذان آشنایى دارند و نه نماز مى خوانند و اصلاً هنوز به دین اسلام در نیامده اند و بر عقایدِ کفرآمیزِ گذشته خود باقى مانده اند. آن مرد روحانى در اولین مجلس سخنرانى به آنان گفت:
اى مردم، امام حسین علیه السلام به روستاى شما آمده است، اما همین امام حسین علیه السلام جدّى بزرگوار و پدرى ارجمند و مادرى گرامى و پاک دارد که فوق العاده مورد علاقه و احترام و ارادت امام حسین علیه السلام هستند ولى هنوز به آبادى شما تشریف نیاورده اند. خوب است حال که امام حسین علیه السلام به آبادى شما تشریف آورده اند، دیگر عزیزان ایشان هم تشریف بیاورند.
آن مرد روحانى گفت: تمام اصول و فروع دین را از ابتدا به آنان گفتم و چنان که نقل مى کرد همه یا اکثر آنان مسلمان شدند.
در حقیقت دل هاى این افراد صفحات سفیدى بود که در آن هیچ چیز نوشته نشده بود و پس از ملاقات با نور اسلام، بى درنگ تسلیم آن شد.
«باور کنیم دنیا و مردم دنیا ــ با همه تیرگى ها و سیاهى ها ــ هنوز صفحه هاى سفید نانوشته اى دارند که اگر در برابر پرتو تابناک حضرت سیدالشهدا علیه السلام قرار گیرد بى درنگ پذیراى آن است».